Kulisy blokady premiery książki Wojciecha Sumlińskiego.
Powrót do Jedwabnego. Wołania o ekshumację. Zatrzymajmy się chwilę przy tej ekshumacji. Emocje każą jej sie domagać. Ale potraktujmy sprawę na zimno i bez owych emocji. Czego ta ekshumacja ma dowieść?...Faktu, że legenda o Jedwabnem to fałsz?...No nie!!!
Dzisiaj mamy już dostateczną ilość tak przesłanek, tak śladów jak i dowodów ...niepodważalnych, tzw. żelaznych i twardych dowódów ....potwierdzających fakt manipulacji i falszu.
Z tym śledztwem, gdyby nie okoliczności natury polityczno-ideologiczno-biznesowych, poradziłby sobie średniej inteligencji dzielnicowy z pierwszej lepszej komendy powiatowej. Tu nie trzeba naukowców, historyków ...calej armii specjalistów z najróżniejszych dziedzin. Pierwszy , na ślepo wybrany, dzielnicowy rozwiązuje problem w kilka godzin. Gdyby nie przeszkody wspomniane wyżej.
Ekshumacja mogłaby najwyżej pomóc określić faktyczną ilość ofiar, metodę zadania śmierci...ewentualnie - pochodzenie ofiar. Tylko tyle. Ekshumacja byłaby tylko uzupełnieniem materiału dowodowego, który już, w dostatecznej ilości, istnieje. Istotę sprawy mogłoby dopiero zmienić wezwanie do wznowienia samego śledztwa.
Najbardziej widoczną korzyścią płynącą z samej ekshumacji - i to nie jest ważne czy dokonanej czy wstrzymanej - jest odpowiedź na pytanie : kto faktycznie rządzi w Polsce? Brak tej ekshumacji też jednak takowej odpowiedzi dostarcza. Wprawdzie odpowiedzi, która nie nastraja optymistycznie ale jednak.
Na pewno ekshumacja nie dostarczy odpowiedzi na pytanie: kto jest odpowiedzialny za mord w Jedwabnem? - gdyż ta odpowiedź jest znana mimo, że przykryta propagandą w służbie ideologii i biznesu. . To nie Polacy mordowali w Jedwabnem. Jedwabne to element legendy.
Toż samo dotyczy innej kwestii, tzw. pogromu kieleckiego tudzież wielu innych, w tym sławnych już przekłamań dotyczących pytania - czyje były niemieckie obozy koncentracyjne bądx zagłady? . To też są elementy żydowskiej legendy i żydowskiej układanki ale to nie miejsce na rozwijanie tego tematu.
Mnie zastanawia w tym jedno, pytanie być może wyda się dziwne lecz jednak uzasadnione - dlaczego zaatakował Wojciecha Sumlińskiego Korwin-Mikke?...wprawdzie nie osobiście lecz za pośrednictwem stacji, z którą ma wiele wspólnego ale pytanie nie daje mi spokoju.
...........................................
...........................................
zapraszamy do Księgarni Wojciecha Sumlińskiego.
Wroćmy do Jedwabnego większą gromadą.
Zamów książkę:
...............................................
"...
Archeolog kierująca pracami w Jedwabnem: “Od pokazania prawdy dzielił nas tylko mały krok….”
Prof. Małgorzata Grupa skończyła studia archeologiczne ze specjalnością konserwacja zabytków archeologicznych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od blisko 40 lat pracuje w zorganizowanej przez siebie Pracowni Dokumentacji i Konserwacji Zabytków Archeologicznych Instytutu Archeologii UMK. Jej specjalizacja to konserwacja zabytków archeologicznych wykonanych z surowców organicznych, takich jak: drewno, skóra, tkanina, i zabytków wykonanych z różnych struktur surowcowych. Takimi właśnie artefaktami zajmowała się, gdy wydobyto je z miejsca mordów dokonanych na oficerach polskich przez NKWD w 1940 r. oraz z obozów zagłady Żydów w Bełżcu i Sobiborze.
Archeolog kierowała też pracami w Jedwabnem, gdy trwało przeprowadzone w latach 2000–2004 śledztwo IPN. Przy lekturze głośnej ostatniej książki Wojciecha Sumlińskiego „Powrót do Jedwabnego”, można natrafić na fragment, w którym prof. Grupa opowiada o tamtym okresie swojej pracy badawczej.
– Od pokazania prawdy dzielił nas tylko mały krok, tymczasem wszystko, co odkryliśmy, musieliśmy zakopać. I tak z naszym odkryciem zakopaliśmy prawdę. Decydowało o tym wielu ludzi – i raczej niewielu w Polsce. To była nieszablonowa decyzja i niespotykana sytuacja. W całej swojej kilkudziesięcioletniej karierze nie spotkałam się nigdy z czymś tak absurdalnym, ani wcześniej, ani później. To chyba wtedy pierwszy raz pomyślałam, że preparują tę historię. To, co się tam wtedy zadziało, ten nadzór, tajemnice, knowania, naciski, ta atmosfera, na koniec przerwanie ekshumacji – to było coś tak nieprawdopodobnie odległego od zawodu archeologa i w ogóle od wszystkiego, czym się w życiu zajmowałam, że na lata zaciążyło to nie tylko na mojej pracy, ale także na mnie osobiście – mówi badaczka.
– Od początku wszystko tam było dziwne, inne niż gdziekolwiek indziej. Jedno spojrzenie i już wiedziałam, że będzie ciekawie. Teren obstawiony przez policję, wewnątrz wszystko pilnowane, obserwowane, zasłonięte siatkami maskującymi, stanowiska pracy wyłącznie za specjalnymi przepustkami – jakiś matrix. Gdy prof. Andrzej Kola, mój szef, zagubił przepustkę, nie mógł wejść na własne badania – była to absurdalna sytuacja, jak na wojnie, a nie polu archeologicznych badań (…) Według zeznań naocznych świadków zbiorowa mogiła znajdowała się na kirkucie i to samo mówili nadzorujący pracę rabini. A jednak się pomylili, bo zbiorowego grobu tam nie było. Mieliśmy wprawę w znajdywaniu zbiorowych mogił i szybko poznaliśmy, że to ślepa uliczka. Nadzorujący naszą pracę przedstawiciele strony żydowskiej nie uwierzyli nam i non stop odsyłali nas do tego kirkutu. Dyrygował tym wszystkim rabin Michael Schudrich. Cały czas na krótkim łączu z Warszawą, Tel Avivem, Waszyngtonem. (…) W rzeczywistości o wszystkim decydował Schudrich, który próbował wydawać nam dyspozycje według jakichś wytycznych. Rzecz w tym, że te wytyczne miały się nijak do rzetelnych badań archeologicznych – dowiadujemy się od prof. Grupy.
– To, co Schudrich z nami robił i jak nas traktował, wołało o pomstę do nieba. Wydaje mi się, a właściwie jestem tego pewna, że chcieliśmy w Jedwabnem znaleźć zupełnie co innego: my szukaliśmy prawdy, Schudrich – potwierdzenia wersji Jana Tomasza Grossa. Ale akurat tego tam nie znalazł. (…) W pewnej chwili ktoś rzucił pomysł, by dokonać wykopu w środku stodoły, bo skoro nic tam nie ma – a według zapewnień nie ma – to zgoda rabinów jest nam niepotrzebna. I momentalnie okazało się, że zbiorowa mogiła, której szukaliśmy na kirkucie i której wbrew zapewnieniom tam nie było – jest w stodole. Co było dalej? Istne piekło. Schudrich nawet nie próbował ukryć niezadowolenia, bo przecież nasze odkrycie całkowicie niszczyło wiarygodność świadków, którzy zeznawali przed sądem i na relacji których oparł się Jan Tomasz Gross (…) Do pracy przystąpiliśmy całą energią ludzi, którzy po długim okresie bezczynności i ciągłym przerywaniu misji wreszcie mogli ją realizować. Pracowaliśmy bardzo intensywnie – całe czterdzieści pięć minut!!! A potem pojawiła się informacja, że to koniec prac – stwierdziła archeolog.
– Te nieliczne, ale jednak ważne badania wskazywały na coś jeszcze – coś szalenie ważnego – że ci mężczyźni zostali po prostu zastrzeleni. (…) Cały nasz zespół badawczy nie miał wątpliwości, że ci ludzie zostali rozstrzelani. Dowodów nie pozwolono nam zebrać, choć były w zasięgu ręki (…) Kto mógł strzelać – kto miał wtedy broń? Odpowiedź była oczywistą oczywistością: Niemcy. Chyba, że ktoś chce wierzyć – ktoś naprawdę niemający pojęcia – że latem 1941 Niemcy pozwolili Polakom posiadać broń – dodała prof. z UMK.
źródło: Dziennik Narodowy
..."
...........................................
...........................................
a tak kiedyś opowiadał Szymon Peres:
(wr)