Nie da sie przejść obok tego wszystkiego obojetnie - ale przechodzimy.

Nie da się nie widzieć związków - ale nie widzimy.
W moim rozumieniu spraw rzeczy wygladaja tak:
już się nie da stać okrakiem, próbując trzymac dwie sroki za ogony albo udawać, że „nie ma sprawy”...albo tym bardziej udawać, że „ nie wiadomo, komu wierzyć”...
Góralka z opowieści Wojtka Sumlińskiego mowi – „jest mi obojetne czy umrę od covida czy z głodu”...

Ale czy koniecznie należy umierać?...już teraz? Zrezygnować nie tyle z walki ile z życia, uznając, że „i tak nic nie możemy”?
Dlaczego nic nie możemy? Dlaczego daliśmy to sobie wmówić?

Posłuchajmy Wojtka Sumlińskiego....


(wr)